Bij de zoektocht naar een reisbestemming kwamen we via onze lange shortlist uit bij twee favorieten. De keuze ging uiteindelijk tussen het douanierspad van Bretagne en de Malerweg in het Duitse Saksen. Uiteindelijk besloten we om voor de meest ‘exotische’ optie van de twee te gaan, uiteraard in alle relativiteit. Zo boekten we onze reis naar Duitsland, onze eerste echte keer bij de Oosterburen, om daar meteen een van de meest aangeprezen wandelpaden van Europa te temmen.

Onze eerste tussenstop van onze voorgesneden route lag in Dresden, een dikke negen uur met de trein. We hadden echter al van verschillende bronnen vernomen dat de Deutsche Bahn niet synoniem stond voor de vermeende Duitse degelijkheid en betrouwbaarheid. Tel daar nog bij dat negen uur sporen ook wat doet met het enthousiasme en energiepeil, en een tussenstop drong zich op.

Ook daar moesten we de opties afwegen. Uiteindelijk kozen we voor Hannover, een stad met geschiedenis die halfweg het traject Brussel – Dresden lag. Net als de meeste Duitse steden is Hannover een plek die ik vooral ken van de geschiedenisboeken. In dit geval van de link met het Engels koningshuis. Het werd net als andere plekken in Duitsland zwaar getroffen door de bombardementen door de geallieerden.

Treinpret

Onze eerste ervaring met de Deutsche Bahn was meteen wat chaotisch. Anders dan op andere internationale reizen is er geen keuze tussen willekeurige plaatsen en zelfgekozen plaatsen. Men heeft gereserveerde of niet-gereserveerde plaatsen. Omdat de reservatielichten en -displays past oplichtten nadat de trein vertrok, zagen we pas achteraf dat we er in respectievelijk Luik en Aken aan zouden zijn voor de moeite. Met een klein beetje hulp van de treinbegeleiders konden we alsnog plaatsen scoren die ons het overgrote deel van de treinrit comfort konden schenken.

Onze overstap was voorzien in het hoofdstation van Keulen. Passagiers die tot in Frankfurt moesten geraken, kregen de boodschap dat de trein niet verder zou rijden. Een korte stilstand voor het station was blijkbaar een voorbode van de afgelasting van de rest van de treinrit. We dachten zo te ontsnappen aan treinperikelen, maar er was toch nog een kleine adder on het gras.

De trein van onze boeking bestond namelijk niet meer in die vorm. Na ons te informeren bleek dat hij Köln-Hauftbahnhof zou overslaan en zou aankomen in het kleinere Köln-Messe. Een kleine sprint zorgde ervoor dat we daar op tijd geraakte en even later goed en wel naar Hannover aan het rijden waren. Eind goed, al goed.

Hannover, de rode draad

Ook in Hannover was het even wat zoeken. Het geplande bezoek aan het lokale stadsmuseum werd afgeblazen omdat de vaste collectie niet te bezichtigen was en de tijdelijke tentoonstellingen ons minder konden boeien. We besloten dan maar om de Rode Draad-wandeling te volgen. De brochure met extra uitleg was voor drie euro op te pikken bij het toerismekantoor, alleen was deze al gesloten om 15 uur. We konden dus wandelen, maar zonder de bijhorende context.

De rode draad, een stadswandeling van 4,2 kilometer, was ook zonder context leuk, al waren bepaalde passages en omwegen om deze reden soms wat bizar. Zo kwamen we in de winkelstraat of op een schijnbaar levenloos plein terecht. Er waren echter ook heel wat mooie bezienswaardigheden zoals het oude operahuis, het oude pestkerkhof, het herbouwde Rathaus, idyllisch gelegen aan een park met meertje en de kleine (heropgebouwde) historisch aandoende binnenstad.

We deden nog een kleine lus bij om toch even het meer (Machsee) te zien, waar een festival in opbouw was. Het zag er op papier (of op de digitale kaart) indrukwekkend uit, maar door de setting en de tenten en naders was het toch een klein beetje minder. Reken daar nog bij dat het vroege ontbijt en gebrek aan deftig middagmaal wat effect begon te hebben op het energiepeil en de lus was misschien toch een beetje van een tegenvaller.

Een levendige stad

Hannover is in het algemeen een levendige stad, met af en toe een hoek af. Op onze korte wandeling zagen we operazangers, acrobaten, breakdancers, hakkers (jawel, de dans die gelukkig niet meer en vogue is) en zelfs enkele jonge kerels die in een micro voor twee man aan het prediken waren over de liefde van Jezus Christus. De terrassen zaten vol, de straten waren gevuld. Hannover bleek een aangename tussenstop te zijn.

Het verblijf

We kozen voor Premier Inn City University, aan de achterkant van het station. Best goede ligging, vooral niet te duur en je weet wat je ervoor terugkrijgt.

Het eten

Spoon, een Italiaans restaurant in de buurt van ons hotel. Ik koos de huisgemaakte tagliatelle Parma en Sara de huisgemaakte Ravioli Porcini. En daarbij nog een lekkere tiramisu.