Gr221

Dag 7: Sóller – Deià

/ jverhelst / Een reactie plaatsen

Sóller

Na 4 avonden en 3 dagen in Sóller, gingen we dit aangename stadje verlaten. Tijdens onze dagtocht naar Port de Sóller hadden we al een groot stuk van de GR221 naar Deià bewandeld. Gelukkig hadden we een ervaren metgezel die Sóller en omgeving als zijn broekzak kende, waardoor we een alternatieve route konden nemen. En die route zou ons naar een bijzondere plek voeren. Vanuit ons huisje in Sóller konden we namelijk een boom zien, door onze reisgezellen de eenzame boom genoemd. Vandaag zouden we dit opmerkelijk punt van dichtbij kunnen zien.

DSC03276

De eenzame boom

Sóller – Eenzame boom

Wie de heuvels op bovenstaande foto bekijkt, ziet dat er vandaag opnieuw wat geklommen zal moeten worden, al blijft het beperkt tot een goede 300 meter. Het begin van de dag is echter tamelijk stijl, het grote klimwerk zit in dit eerste stuk, en met de zon die al van ’s morgens vroeg actief is, is het meteen zweten. Zoals hierboven gezegd volgen we niet de vaste GR 221 route, maar trekken we naar de eenzame boom. We volgen voor een stuk een lokale weg, die ons onder andere naar Finca Son Mica brengt. Een finca is een domein met bijhorend gebouw, doorgaans gelinkt aan agrarische activiteit (bv. olijfteelt). Deze verdelen Mallorca nog in stukken, maar zijn vaak in het bezit van buitenlanders. Sommigen zijn ook omgebouwd tot B&B’s en Hotels. Finca Son Mica is hier een voorbeeld van. Vooraleer naar de eenzame boom te trekken, genieten we nog van een glas versgeperst appelsiensap, met zicht op de Tramuntana.

Eenzame boom – Deià

Vanaf de eenzame boom is het niet meer zo ver van Deià. Het is sowieso een korte dag, waardoor we konden genieten van het weer en het uitzicht. Na een tijdje wordt de zee zichtbaar tussen de bomen. Er deed zich dan ook geregeld een opportuniteit voor om een rustplekje te vinden om iets klein te eten, met zicht op zee en bergen. De hellingen zijn hier eerder bebost. Af en toe zie je een verloren gebouw.

Een ondertussen typisch pad, met droge stenen aan de ene kant en olijfterrassen aan de andere, voert ons in dit tweede stuk naar Deià, een romantisch (en Romantisch) kustdorpje, gebouwd rond een heuvel met terrassen. Met enige zin voor overdrijving leek het even op een groene planeet uit de Star Wars-saga. Vooraleer naar het dorpje zelf te trekken maakten we nog even tijd om naar de Calla, het strand aan de baai, te gaan en op de kiezels te genieten van de prachtige omgeving.

Deià

Deià is samen met Valldemossa, waar we op onze laatste wandeldag zouden passeren, een plaats waar kunstenaars allerhande zich thuisvoelen. Je kan cru stellen dat we de eerste dagen in een gebied zaten waar je traditiegetrouw veel Duitsers tegenkomt, en dat vanaf Deià de Britten en de Fransen het overnemen. De bekendste van deze figuren is waarschijnlijk de Engelse dichter Robert Graves. Wie hier rondwandelt kan niet anders dan de aantrekkingskracht begrijpen.

DSC03433

Het eten

We kozen voor tapasbar Sara Ball, waar we ons tegoed konden doen aan de usual suspects (patatas bravas, spinazieballetjes, vleesspiesjes, geroosterde groenten, etc.). We kregen ook nog gratis en voor niets een jazzconcert, wat helemaal paste in de sfeer van de tapasbar en het dorpje zelf.

Het verblijf

De refugi in Deià was voor de dag dat we er waren al bezet. Daarom hadden we als enig alternatief Es Moli, een redelijk prijzig en redelijk chique hotel waar we als stinkende wandelaars misschien een beetje uit de toon vielen. Na een douche lieten we het niet aan ons hart komen. Het was fijn om o.a. te kunnen genieten van het zwembad, tussen de bergtoppen, en het luxueus en gigantisch uitgebreid ontbijt. Even begreep ik de charme van een all-in vakantie met zwembad, maar de wandelaar in mij wou de volgende dag alweer meer.

Trivia

– Robert Graves was een verdienstelijk poëet, maar zijn werk als classicus wordt vandaag gezien als te weinig kritisch en ongefundeerd. Hij schreef werken over mythologieën en koppelde die aan een centrale godin, die in alle verschillende culturen terugkwam, iets wat onvoldoende onderbouwd werd. Hij speelt hiermee wel een rol in contemporaine hedendaagse cultussen.

– Waar jongeren en rotsen zijn, daar is het fenomeen van het rotsspringen. Ook op het strand van Deià is er een verleidelijke rots die jong en minder jong gebruiken om op kunstige of knullige manier het water in te duiken.

– Mallorca heeft uiteraard ook een eigen specifieke keuken. In de tapasbars ziet men vaak Tumbet terug, een schotel bestaande uit gegrilde aubergine, tomaten, rode pepers, aardappeltjes, olijfolie en look. Ook is er Pa amb oli, inderdaad, brood en olijfolie, met soms ook nog tomaten en look. Het moet wel gezegd worden dat het Mallorcaanse brood bijzonder lekker is.

Dag 4/5/6: Sóller en omgeving

/ jverhelst / Een reactie plaatsen

Ditmaal een ander format. Aangezien we drie dagen in Sóller verbleven kunnen dag 4, 5 en 6 iets moeilijker als een dagetappe worden beschreven, enerzijds omdat het stadje niet altijd verlaten werd, anderzijds omdat het niet echt een vast wandelpad volgde. Maar we hebben die drie dagen natuurlijk wel vanalles gedaan, en dus kan het de geïnteresseerde lezer misschien interesseren en inspireren.

Sóller

Sóller is voor Mallorca-gangers een begrip, vooral door het houten trammetje dat door de stad rijdt en menig postkaart siert. Een soortgelijke treintje vertrekt vanuit de hoofdstad Palma. De stad heeft uiteraard een gezellig plein, met bijhorende bijzondere kerk en fontein. De banco de Sóller werd dan weer gebouwd door een leerling van Gaudí. Verder staat Sóller ook gekend omwille van hun appelsienijs. Het stadscentrum heeft uiteraard ook een winkelgedeelte, waar naast de gebruikelijke toeristische zaken en kleding men ook een winkel met wandelgerief kan vinden. Voor de rest is er een klein natuurhistorisch museum met bijhorende botanische tuin.

Port de Sóller

Bovenstaand trammetje brengt de ietwat luie toerist naar Port de Sóller, de haven en residentiële en toeristische zone die aan de baai van Sóller ligt. Wij verkozen om een stuk van de GR 221 te volgen en op de plek waar een appelsienverkoopster haar waren uitstalde het pad te verlaten en richting de port te trekken. Het landschap is er soortgelijk aan de voorbije dagen, met terrassen en olijfbomen, al klim je vandaag niet erg hoog. Na een tijdje daalt het pad waarbij je de blauwe baai ziet. Eens je aan de refugi komt is het nog een goede kilometer tot aan het strand. Port de Sóller is misschien ietsje minder esthetisch, maar de ligging, in de baai en omringd door het Tramuntana gebergte is wel 10/10.

Fornalutx

Fornalutx is het tweede mooiste dorpje dat we in Mallorca hebben bezocht (het mooiste volgt in de volgende bijdrage). Het combineert de typische Mallorcaanse architectuur met smalle en steile steegjes, een mooi binnenplein en een bevolking die houdt van bloemen, waardoor deze kleine straatjes ook vaak versierd zijn. Op deze derde dag vanuit Sóller klommen we eerst naar Sa Capalleta, een bijzonder kapel in dezelfde modernista-stijl als de bank. Zeker de omweg waard. Van daaruit klim je nog verder omhoog en geniet je van het uitzicht van de Mirador de Ses Barques. De hoogte is nu tamelijk aanzienlijk, of beter gezegd, het ging heel snel omhoog, en daarna blijf je op dezelfde hoogte en kom je iets minder dan een uurtje later in Fornalutx. Na een lekkere lunch en een versgeperst glas appelsiensap, keer je via het gehucht Binibassí terug naar Sóller

Alternatieven

Er zijn nog verschillende mogelijkheden voor dagetappes vanuit Sóller. Je kan bijvoorbeeld ook naar Sa Foradada of een van de torrents bewandelen. Je kan ook verder gaan richting Deía, maar dan zitten we terug op de GR 221. (En dus bij het vervolg)

Dag 3: Tossals Verds – Sóller (23 km)

/ jverhelst / Een reactie plaatsen

Tossals Verds

Net als bij de aankomst is het heerlijk wakker worden op het domein van Tossals Verds, te midden het Tramuntanagebergte, dat rond deze tijd van het jaar groener is dan tijdens de zomer. De etappe naar Sóller kan op twee manier worden gedaan, de gewone route of via pas Llis. Op voorhand had ik echter de fout gemaakt deze laatste lus op te zoeken en het (beperkt) stukje bekabeld pad had mij al zoveel nachtmerries opgeleverd dat we toch maar kozen de gewone route te nemen. Wat volgt is een van mijn favoriete wandeldagen ooit.

Tossals Verds – Cúber

De keuze voor deze route betekende wel dat we voor een stuk hetzelfde pad moesten nemen als de dag ervoor. Alleen hadden we bij het arriveren de low road gekozen, en ditmaal konden we de high road nemen, met nog een laatste blik richting Tossals Verds. Het relatief smalle pad, met een vrij scherpe maar door bomen bedekte helling baadt nog in de schaduw. De zon schijnt wel al op de beboste bergflanken. Na het smalle pad komen we opnieuw aan het stuk met de puntige stenen, die hun sporen nalaten op de wandelschoenen. Even later slaan we de andere richting uit en volgen we de artificiële waterbedding die het water vervoert in de richting van de twee stuwmeren Gorg Blau en Cúber.

We volgen het kanaal(tje), waar we in een moment van creativiteit met twee bladeren en een takje een natuurlijk bootje het water laten afvaren. Ook al begint de zon serieus te branden, het is heerlijk wandelen. Hoe dichter we bij de meren komen, hoe vaker we de Puig Major, met bijhorende militaire basis, zien verschijnen. Nadat we vanuit de verte Gorg Blau passeren is het nog even wandelen tot aan Cúber, dat, omringd door de groene terrassen en de uitlopers van de Coll de l’Offre een waarlijk mooie plek is.

Cúber – Coll de l’Offre

Het stuwmeer van Cúber heeft een maximale capaciteit van 4,6 hm³ en waar het vroeger diende om elektriciteit op te wekken voorziet het nu hoofdstad Palma de Mallorca van water, geen evidentie, aangezien het steeds droger en droger wordt op het eiland. Het is het vertrekpunt van een van de populairste routes in Mallorca. Vanaf het meer is het namelijk ook voor de minder getrainde wandelaar goed doenbaar om via de Coll de l’Offre de geweldige Barranc de Biniaraix te doen en zo de bus terug te pakken in Sóller.

Wij nemen het pad rechts van het meer, dat voor een habitat zorgt waar menig liefhebber van fauna en flora, en dan vooral de gemiddelde vogelaar, zou van gaan kirren van plezier. Het is weliswaar oppassen geblazen voor teken in het gras, leert een speciaal geplaatst bord ons. Na een kleine rustpauze op een pastoraal plekje, is het niet meer zo ver en zo hard stijgen naar de Coll de l’Offre. De plotse toename aan medewandelaars maakt duidelijk dat dit inderdaad een populaire route is.

Coll de l’Offre – Barranc de Biniaraix

Vanop de Coll de l’Offre kan je de eindbestemming van de dag zien. De baai van Sóller is duidelijk zichtbaar. Tussen Cúber, dat al op 770 meter ligt en de coll is het nog een dikke 100 meter stijgen. Vanaf dan gaat het letterlijk bergafwaarts. Op een relatief korte tijd ga je van 900 meter naar 100 meter, naar het kleine dorpje Biniaraix, via een van de meest adembenemende paden die de hele GR te bieden heeft. In dat opzicht was deze wandelrichting de juiste keuze. Aanvankelijk gaat het pad nog via een breed wandelpad tussen de bomen. Een kilometer verder, en voorbij een boerderij, kom je eindelijk aan de kloof, met bijhorende camí.

Barranc de Biniaraix – Sóller

De kloof van Biniaraix zit vervat tussen de Cornadors en de Morro. De heuvelflanken zijn bedekt met indrukwekkende terrassen, hoofdzakelijk voor de olijfteelt. Vanaf hier gaat het stijl naar beneden, door een oud pad, de camí de barranc de Biniaraix, dat via de gekende stenen paden en muren (de droge stenen!) daalt. Eens naar beneden word je nog getrakteerd op wonderbaarlijke taferelen, zoals watervallen, kanaaltjes en stapstenen over zo goed als uitgedroogde rivieren. Je zit niet ver meer van Sóller, en toch voel je je afgesloten in dit unieke landschap.

Eens van de camí af passeer je nog een klein dorpje Biniaraix en een gehucht Binibassí. Op het eerste zicht is hier niet veel te beleven, maar we konden er wel ons eerste heerlijke citroenijs van Sóller proeven. De citroen- en appelsienbomen vallen meteen op in het plekje. Een goede opfrisser. Even later zijn we na een prachtige maar vermoeiende dag op ons eindpunt.

Sóller

Sóller is een stadje in het middelpunt van de gelijknamige vallei. Oorspronkelijk gesticht door de Arabieren, net zoals bovenstaande dorpjes, werd het vanaf het einde van de 19de eeuw een gewild verblijf voor de gegoede Mallorcaan, met onder andere ook een levendige kuststrook.

Het verblijf

We zouden enkele dagen in Sóller blijven, omdat we via het bevriende koppel (met dank aan een Mallorcaanse grootmoeder) een huisje hebben. We besloten een rustdag in te lassen en nog twee daguitstappen te doen (waarover later meer).

Het eten

Omdat we nog maar pas gearriveerd zijn kozen we die eerste avond voor een restaurant op de grote markt. Het eten was op zich niet slecht, maar ik kan mij ook niet meteen herinneren wat het was dus echt ongelofelijk lekker zal het ook niet geweest zijn.

Bijzonderheden

-De Puig Major is met zijn 1445 de hoogste berg van Mallorca, maar aangezien er een militaire basis staat is het niet de hoogste berg die toegankelijk is. De basis is een Amerikaanse radarinstallatie die in 1958 werd gebouwd. (Ja, toen Franco aan de macht was)

– Een waarschuwingsbord voor teken is geen overbodige luxe. Luister naar nonkel Jeroen: Een tekentang is een basisuitrusting voor de gemotiveerde wandelaar.

– Mensen die nooit hun schone, sublieme en pittoreske natuurervaringen uit elkaar kunnen houden, kunnen hier terecht voor een historisch correcte uitleg.

– De namen in de directe omgeving van Sóller wijzen weer op een grote moslimaanwezigheid. (Herinner je dat Bin een hint is, komende van Ibn). In Sóller zelf is er nog een jaarlijks feest waarbij de verdrijving van Moorse piraten wordt gevierd. (Ja, er is ook wel een flinke portie zwarte gezichtsverf en kromzwaarden)

Dag 2: Lluc – Tossals Verds (16 km)

/ jverhelst / 2 reacties

Son Amer

De refugi van Son Amer wordt verlaten met zowaar een hele reeks wolken als gezelschap. Die dag zijn er enkele buien voorspeld. Het is echter ook de etappe met de hoogstgelegen passages en de mooiste vergezichten en dus was het hopen op korte pijn met daarna veel opklaringen. En zo geschiedde. Maar eerst was er nog de afdaling naar Lluc en de mistige beklimming richting de trappenformatie van de camí de ses Voltes d’en Galileu.

Son Amer – Camí de ses Voltes d’en Galileu

De eerste afspraak van de dag bestaat dus uit de beklimming van de trappen van de camí de ses Voltes d’en Galileu, een sneeuwpad met treden, dat boven de boomgrens klimt. Het eerste deel van het pad, tussen Lluc en de trappen zelf, stijg je al een goede 450 meter. Dit stuk kronkelt zich voornamelijk een weg naar boven via herderspaadjes. Nog steeds zeer steil, maar best doenbaar dankzij het betere bochtenwerk. Onderweg word je nog getrakteerd op enkele bezienswaardigheden. Zo zijn er enkelen kolenhutten te zien alsook de sneeuwhut (casa de neu) van Son Macip.

DSC02949

Mallorcaans vakmanschap

In deze sneeuwhuizen werd sneeuw en ijs samengepakt en in de zomer gebruikt in de gastronomie (ijs en drank) en geneeskunde (bv. tegen brandwonden). Deze gebruiken dateren van de 17de eeuw. De vallei van Lluc is ondanks de nevel waarin we ons bevinden zichtbaar. En dan komen we aan de trappen, hoewel een aangenaam pad, toch even spannend aangezien naast ons de grote diepte loert.

 

 

 

Camí de ses Voltes d’en Galileu – Coll des Prat

Eens de “trap” op, kom je eventjes op een stuk dat niet stijgt (of daalt). Het zicht is een mooie beloning voor het eerdere gezwoeg. De Serra de Tramuntana steekt grillig af tegen de blauwe zee op de achtergrond. Dit gaat op dat moment nog niet gepaard met mooie blauwe lucht. Wel zien we de volledig gerestaureerde Casa de neu d’en Galileu, een indrukwekkend bouwwerk op 1090 meter. Het sneeuwhuis is 14 meter lang, 7 meter breed en 6 diep en moet dus heel wat ijs hebben bevat. In de buurt staat ook nog een ruïne van een huisje, waar het perfect schuilen is voor de miezer die plots opsteekt (en de koude wind).

 

 

Het is nog eventjes klimmen langs een smal pad met stekelige en scherpe planten (met blote benen moet je wel degelijk oppassen voor schrammen). Na een goede vijfhonderd meter ga je over de Coll des Telègraf. Het pad meandert vanaf daar in allerlei bochten, dan weer dalend, dan weer stijgend. Het landschap is adembenemend en door het feit dat de Serra de Tramuntana vertrekt van de zeespiegel heb je ook het gevoel dat je ondanks de “maar” 1000 meter toch hoog zit. Ondertussen zijn de wolken verdwenen. Het blijft wel redelijk fris, onder de 20 graden en boven de 1000 meter met toch nog een aanzienlijke wind, maar het gebergte fleurt op. In de verte kan je de Puig Major zien, de hoogste top van Mallorca (1445 m) die echter niet te beklimmen is aangezien er een militaire basis staat. Nog een sneewhut verder ga je na een diepe daling, een redelijk steile klim, een klein plateautje met fantastisch uitzicht nog een keer omhoog en zo naar de Coll des Prat, het hoogste punt van de dag met zijn 1205 meter.

 

 

Coll des Prat – Tossald Verds

Vanaf de coll is het in totaal 700 meter dalen op een goede 6 km. Dat gaat aanvankelijk gestaag, in eenzelfde soort landschap, maar gaandeweg is de boomgrens daar terug. Vanaf dan wordt het ook ietsje zwaarder dalen. Eens het bos in, verandert het landschap wel en komen er ook enkele nieuwe, interessante ijkpunten, zoals de Font des Prat, ook wel gekend als de bron van de Massanella, een ideaal rustpunt aan een klein riviertje (de dagen en weken voor onze reis heeft het best nog wel wat geregend). Daarna wordt het pad wat moeilijker begaanbaar, met veel puntige stenen die de zolen van de wandelschoenen testen. In de verte is een viaduct dat tegen de rotswand hangt te zien. Het laatste stuk loopt door een groene strook, waar je kan kiezen tussen de high en de low road. Aangezien we morgen opnieuw langs deze weg moeten komen, kiezen we deze keer voor de laagte. Uiteindelijk komen we aan in onze tweede refugi, die van Tossald Verds, afgesloten van de rest van de wereld.

Tossals Verds

De refugi van Tossals Verds is genoemd naar de gelijknamige top en het domein waarop het ligt. Net als deze van Son Amer beschikt het over goede basisvoorzieningen. Dit keer is er wel warm water. Er zijn ook wel de obligatoire Duitsers, die ditmaal ook moeilijk hun kleren kunnen aanhouden. De volksaard waarschijnlijk.

Het verblijf

Zie boven.

Het eten

Net als de eerste dag kregen we een grote schotel met sla, tomaten, paprika en rode ui, verdrinkend in een vinegrette.

Bijzonderheden

– Naast de twee eerder vermelde sneeuwhuizen kom je er nog een paar tegen, hoewel in een iets mindere staat, zoals de Case Redona d’en Rubi en de Case de neu de Son Lluc. Die laatste is al redelijk begroeid met struiken. De eerste wordt het eerst vermeld in 1637, de tweede in 1711.

– Dankzij deze sneeuwhuizen kon de bevolking van Mallorca al vroeg genieten van ijsjes en gekoelde dranken. Onder andere de Can Joan de s’Aigo, een café dat in de vroege 18de eeuw werd geopend, lokte volk naar Palma de Mallorca met ijs en gekoelde dranken.

 

 

Dag 1: Pollença – Lluc (17 km)

/ jverhelst / Een reactie plaatsen

Pollença

Pollença is een voormalig Romeinse nederzetting (waar dus ook nog een Romeinse brug is, hieronder by night) van ongeveer 17.000 inwoners en de start van de GR221. Het ligt niet al te ver van Palma de Mallorca en je geraakt er vlot met de bus. Pollença is vooral gekend vanwege de Calvari, een heuvel met 365 trappen, vergezeld van rijen cipressen en enkele kruisen die samen de kruisweg van Jezus Christus symboliseren. Aan de top van deze beklimming ligt de kerk van de Virgen de los Ángeles. Op de eerste dag, tussen Pollença en Lluc stijgt het al aanzienlijk, van 50 naar ongeveer 700 meter, waarna je een klein beetje daalt richting de refuge.

 

 

 

Pollença – Font de Muntanya

Het begin van de dag is een beetje een noodzakelijk kwaad. Je wandelt een stuk langs de weg, maar na een goede kilometer mag je geluk links afslaan, waar je een klein wandelpaadje vindt dat langs de rivier stroomt. Dit deel is niet echt onderhouden, maar dat gegeven is op de hele GR221 bekeken beperkt. Na het betere klimwerk op een gammel houten laddertje, wandel je langs een stuk van de En Marc vallei, met heel wat groene, vruchtbare grond, meestal bebouwd met onder andere de zo karakteristieke olijfbomen.

DSC02887

De En Marc vallei

Vanaf daar volg je de Camí Vell, de middeleeuwse route tussen Pollença en het klooster van Lluc. Hier begin je echt te klimmen. De paden zijn goed onderhouden en kronkelen langsheen de helling, waardoor je wel serieus omhoog gaat, maar het meestal wel gestaag is. Je kan ook altijd wel een plekje in de schaduw van de bomen vinden om wat uit te blazen. Het pad langs de droge rivierbedding leidt uiteindelijk naar de bron (font) van Muntanya, waar een grote, ronde steen perfect fungeert als picknicktafel.

 

 

Een brugje over de droge rivierbedding
Camí Vell
Font de Muntanya

Font de Muntanya – Binifaldó

De weg klimt nog verder, en je hebt zicht op de puig (Mallorcaans voor heuvel of berg) Gros de Ternelles en de Puig Tomir. Even verder zie je ook de Puig Caragoler. Al deze toppen worden op de officiële GR-route echter links gelaten, al kan je even verder op het pad wel de afslag nemen naar Puig Tomir (1103 meter). Op een goede 600 meter kom je aan Binifaldó. Vandaag de dag huist hier een educatief centrum over de Serra de Tramuntana. Het grootste klimwerk zit er dan op, al is dit niet het hoogste punt van de dag.

DSC02908

Zicht op de Tramuntana

Binifaldó – Refugi de Son Amur

Vanaf hier is het nog een goed uur en half naar de Refugi de Son Amer, de officieuze eindhalte van de dag. Heel even worden we vergezeld door een bende schapen. Het pad blijft kronkelen doorheen de bossen, richting twee colls, de Coll de Pedregaret (het is hier dat je de zijroute richting Puig Tomir kunt nemen) en de Coll Pelat, het hoogste punt van de dag. De coll zit echter verborgen tussen de bomen, dus op echt mooie vergezichten word je hier niet getrakteerd. Gelukkig compenseert de route zelf dit voldoende.

DSC02917

Hoera, ook in Mallorca zijn er schapen

Het laatste stuk gaat zowaar in dalende lijn. Het is hier dat we onze eerste terrassen van de reis voorgeschoteld krijgen. Neen, het gaat hier dan niet over terrasjes (die zijn voor later), maar wel over de terrassen die gebruikt werden (en worden) om de heuvelachtige gebieden van het Tramuntanagebergte te cultiveren. Het is niet alleen praktisch, maar heeft ook iets esthetisch.

DSC02925

Wat een de achtergrond (en voorgrond)

Nog een laatste afdaling en we komen uiteindelijk aan de Son Amer Refugi aan. De refugi’s zijn de verblijven die je doorheen de GR221 kunt vinden. Je hebt er de absolute basis, maar na een dag wandelen heb je ook niet meer nodig dan dat. Het enige probleem met deze refugi was dat het warme water op was. Gelukkig zijn we geen luxepaardjes. Daarvoor was de nood aan een douche ook te groot.

DSC02926

Aankomst aan de Son Amer Refugi

Lluc

Deze eerste wandeldag viel qua zwaarte nog goed mee, waardoor we nog een kleine zijuitstap naar Lluc konden doen. De Santuari de Lluc is een klooster met een oorsprong in de 13de eeuw. Een Moorse herder zou hier een standbeeld van de maagd Maria hebben gevonden. Vandaag is het nog steeds een belangrijke religieuze site en pelgrimsoord, maar het huisvest ook onder andere een hostel, een kostschool en enkele faciliteiten gericht op de toerist. Leuk als je er toch bent, maar verder niet al te speciaal.

DSC02930

Uitblazen in Lluc

Het verblijf

Zoals hierboven al gezegd is de Refugi de Son Amer een goed verblijf met een basisuitrusting. In ons geval dus stapelbedden, koud water en een gezamenlijke eetzaal. Het aanwezige personeel was weliswaar vriendelijk. De medegasten bestonden hoofdzakelijk uit Duitse wandelaars, die nogal de vreemde gewoonte hebben om hun kledij niet te kunnen aanhouden. Wat soms tot rare toestanden leidt.

Het eten

Uit sympathie met onze medereizigers namen wij ook het vegetarisch menu. Er was echter iets misgelopen met de bestelling waardoor we in olie verzuipende sla, tomaten en rode ui kregen, en een snel bij mekaar gehaspelde omelet.

Bijzonderheden

– Zowel Pollença en Lluc zijn belangrijke religieuze sites. De Calvari speelt vanzelfsprekend een belangrijke rol in de festiviteiten van de heilige week.

– Mallorca was lange tijd in handen van de Arabieren. Dit kan je vooral merken aan de plaatsnamen. Binifaldó komt oorspronkelijk van Binihaldon, of zonen van Haldum. De staat claimde het in de negentiende eeuw voor zich, terwijl het daarvoor in het bezit van het klooster van Lluc was. De minister van financiën werd prompt geëxcommuniceerd.

– Een goede reisgids toont welke bronnen drinkbaar zijn en welke niet. De font de Muntanya is bijvoorbeeld geschikt om de drankfles te vullen.

 

Gr 221: Een korte samenvatting

/ jverhelst / Een reactie plaatsen

BREAKING: Na het afronden van de blogreeks over Hadrian’s Wall Path (Noord-Engeland) en Offa’s Dyke Path (Wales/Engeland) gooi ik het ditmaal over een andere boeg en vooral een ander land. Geen groene heuvels met schapen, geen Normandische kastelen, Romeinse muren, fish & chips, pubs, heuvels met meer medeklinkers in hun naam dan wenselijk of uitspreekbaar. Voor de volgende route gaan we iets zuidelijker, naar het Balearische eiland Mallorca, alwaar we de GR221 of de Ruta de Pedra en Sec vinden.

DSC03024

Het Tramuntana-gebergte, hoofdrolspeler op de GR221

La Ruta de Pedra en wat?

De GR 221 kreeg als naam La Ruta de Pedra en Sec, in het Nederlands vertaald als de route van de droge stenen. Websites geven doorgaans een verschillende verklaring voor de naam. Soms gaat het over de rotsformaties van het Tramuntanagebergte, soms gaat het over de stenen paden langswaar het pad trekt, en soms is het afkomstig van de muurtjes en de terrassen die doorheen de eeuwen op Mallorca werden gebouwd, waarbij de stenen vakkundig op elkaar werden gestapeld.

Wat nu precies dé juiste verklaring is, maakt niet zoveel uit. De drie bovenstaande uitspraken kloppen stuk voor stuk. Het Tramuntanagebergte is het overgrote deel van de reis de metgezel langswaar het pad kronkelt. Omdat het vanaf de lente warm wordt op Mallorca, krijg je vaak kale, dorre rotsformaties te zien. De paden zijn langs de andere kant ook vaak geplaveid, een erfenis van de vroegere herderspaden, die door de Consell de Mallorca worden beheerd en gerestaureerd. En tegelijk gaat de weg vaak langsheen muren, met vergezichten op de terrassen waar hoofdzakelijk olijfbomen worden geteeld. Voer hier nog zon, zee en lekker en vers eten aan toe, en je hebt de perfecte setting voor een mooie wandelroute.

Een wandelroute?

De GR 221 bevindt zich langs de noordkant van het eiland en gaat van het oosten (Pollença) naar het westen (Port D’Andratx). De latere etappes zijn wel nog niet helemaal bewegwijzerd. Hier doet men best beroep op een kaart en de zogeheten steenmannetjes, een opeenstapeling van stenen die de wandelaar moet leiden doorheen bossen en gebergten. Het overgrote deel, tussen Pollença en Deià is wel heel duidelijk aangegeven. Hier verloren lopen is moeilijk. Naast de officiële route zijn er ook enkele lussen. Mallorca heeft namelijk nog heel wat andere mooie wandelpaden in de aanbieding.

De blogpost zullen wel nog dezelfde logica volgen, maar toch zullen er enkele zaken anders zijn. Ten eerste is de GR 221 in hoofdzaak een pad door de natuur en minder dan de vorige twee een met historische en culturele zij-attracties. Daar waar er opduiken, zal er natuurlijk wat duiding gegeven worden. Ten tweede verbleven we ook enige tijd op dezelfde plek, in Soller. We deden deze route samen met twee vrienden, waarvan de grootmoeder van een van hen van Mallorca afkomstig is en daar dus ook een huisje heeft. Soller was de uitvalsbasis voor drie dagen. Daarom is “verblijf” en “eten” niet altijd relevant voor iemand die geïnteresseerd zou zijn in de route. Los van dit alles is de GR 221 een prachtige wandelroute op een fantastisch eiland. Ik nodig de lezer dus van harte uit op de Ruta de Pedra en Sec!

DSC03177

De wegwijzers op de GR 221